In Rotterdam wonen 40.000 kinderen rond of onder de armoedegrens. In Rotterdam, Nederland, waar containers vol luxe goederen vanuit de hele wereld binnen worden gebracht, waar gebouwen van multinationals de skyline vormen, 40.000 kinderen rondom de armoedegrens. Vanessa, zelf net getroffen door een armoedeval, besefte wat dat betekent voor de ontwikkeling van al deze kinderen. Haar innerlijke stem riep: “Vanessa doe iets, ga voor deze kinderen staan.” Ze gooide haar leven over een hele andere boeg. Ze koos niet voor de makkelijkste weg maar wel de weg van haar hart. Nu wijdt ze haar leven aan het opkomen voor die 40.000 kinderen.
Deze bijzondere én ook zo ‘gewone’ vrouw heb ik tot nu toe twee keer persoonlijk ontmoet. Onze eerste ontmoeting was naar aanleiding van een speelgoed inzamelingsactie die ze had georganiseerd voor een van de armste gebieden in Rotterdam, IJsselmonde, en ik hielp een handje mee. Naderhand vertelde Vanessa over hoe mooi het uitdelen van het speelgoed was geweest. Ze was vooral geraakt door hoe bescheiden de kinderen – die thuis zelden tot nooit een cadeau krijgen – waren geweest in het kiezen en hoe ze aan hun broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes dachten om daar het speelgoed mee te delen. Ubuntu zit eigenlijk al van nature bij kinderen ingebakken.
Zo blij en enthousiast Vanessa was met de speelgoed-donatie tijdens onze eerste ontmoeting, anders was haar gemoedstoestand toen ik haar voor de tweede keer ontmoette. Sip, gefrustreerd en boos, om de systemen in Nederland waar ze tegenaan loopt als je kinderen wilt steunen die zorg en aandacht nodig hebben. “Steun, aandacht en zorg waar ieder kind op deze planeet toch recht op heeft?!” roept ze uit. Naderhand verontschuldigt ze zichzelf voor haar geuite frustratie en ik hoor de verontschuldiging. Maar Ubuntu gaat over ‘ik ben, omdat wij zijn, ik ben gefrustreerd, omdat wij gefrustreerd zijn’. In het systeem van armoedebestrijding en zorg voor kinderen ís boosheid en frustratie, het is een complex probleem. Vanessa, volgens mij voel je de boosheid en frustratie omdat wíj dat ook voelen.
Laatst las ik een artikel in de krant over de Nederlandse alliantie tegen kinderarmoede en vroeg me af of Vanessa ook bij de alliantie was aangesloten. Op LinkedIn, waar we elkaar op de hoogte houden van onze ervaringen en belevenissen, liet ze vol trots weten dat ze one-of-them was. Hoe blij was ik voor haar dat het haar gelukt was deze stap te zetten en ik feliciteerde haar en liet haar weten dat ik trots was op haar was. De reactie die ik toen van Vanessa kreeg vond ik zo warm, verbonden, wijs en zo Ubuntu: “In the end doen we het allemaal samen. Samen vormen we de schakels.” In die reactie klinkt zo duidelijk ‘ik ben omdat wij zijn.’ Ik bewonder haar vermogen haar hart te volgen en te geloven in het geheel, ook al is dat niet altijd de makkelijkste weg.
Kort hiervoor leerde ik door een interview met Annette Nobuntu Mul, over de wijsheid van ex-Robbeneiland-gevangene Dumisani Mwandla: “When we fight, …… we destroy their future”. Het waren de wijze woorden van een man die antwoord gaf op een vraag van Annette: “Hoe kan het dat u ons blanken niet haat?”. Terwijl hij eerst naar een blanke man wijst en daarna naar een groepje spelende kinderen geeft hij dus dit antwoord: “When we fight, …… we destroy their future”. De woorden zijn voor altijd in mijn hoofd gegrift en bij het contact met Vanessa raken ze me weer. Kinderen zijn de toekomst, het is aan ons ‘volwassenen’ het goede voorbeeld te geven. En dat is wat Vanessa laat zien. Vanuit haar hart zorg en aandacht geven aan kinderen, ze het gevoel geven dat ze er toe doen, dat ze er bij horen. Vanessa heeft gelijk als ze zegt “In the end doen we het allemaal samen. Samen vormen we de schakels”. We hebben elkaar nodig en elke bijdrage is er één. Want iedereen, arm, rijk, dik, dun, donker, blank, vrouw, man, oud of jong is, omdat wij zijn !
Door Bart-Jan Prins van MaatschapWIJ
Recente reacties