Kun je de samenleving wel veranderen? Vanessa Umboh’s strijd tegen armoede
Op 4 januari 2022 verschijnt bij Uitgeverij Ten Have Moeder van 40.000 kinderen. Het verhaal van Vanessa Umboh, geschrevendoor Jasper van den Bovenkamp.
Vanessa Umboh komt op voor de 40.000 kinderen in Rotterdam die in armoede leven. Ze zet deze groep op de politieke agenda en organiseert met haar stichting Stem zonder Gezicht activiteiten. Langzaamaan lukt het haar de kinderen via alle mogelijke routes stukje bij beetje weer terug te brengen in het hart van de samenleving.
Maar dan stort ze in en raakt ze depressief. Umboh’s eigen idealisme heeft haar opgebrand en haar missie gaat in vlammen op. Na een lang louteringsproces blikt ze met journalist Jasper van den Bovenkamp in dit boek terug. Umboh laat zien hoe armoede tot in elke vezel van het bestaan doordringt, tot en met de diepe schaamte over het gat in de sokken toe. Ondertussen levert ze ongezouten kritiek op het systeem. Maar bovenal geeft ze de mens in armoede een gezicht dat recht aangekeken kan worden.
Moeder van 40.000 kinderen is ten diepste een verhaal over hoe moeilijk het is om echt iets te veranderen in de samenleving, maar dat dat geen reden is om helemaal niets te doen. Het biedt levenslessen voor mensen die willen leven voor hun idealen.
Vanessa Umboh (1978) is oprichter van stichting Stem zonder Gezicht en vormt daarmee een stem voor de vele kinderen in Rotterdam die opgroeien in armoede.
Jasper van den Bovenkamp (1987) is freelance journalist en schrijver. Hij was hoofdredacteur van opinieblad De Nieuwe Koers. Samen met Vanessa Umboh schreef hij het boek ‘Moeder van 40.000 kinderen’.
Titel: Moeder van 40.000 kinderen Ondertitel: Het verhaal van Vanessa Umboh Auteur: Jasper van den Bovenkamp
Verschenen op: 4 januari 2022
Toen Vanessa een artikel las dat alleen al in ‘haar’ Rotterdam 40.000 kinderen dagelijks met honger in de klas zaten, hoorde ze een stem: “Sta op en ga voor mijn kinderen staan.”
Met het leefbudget dat mensen die in armoede hebben kan het soms maanden duren voor ze eindelijk een inboedel bij elkaar gespaard hebben. Maar zonder matras, pannen en een tafel kan je niet echt acceptabel leven.
Sandra Borg uit Kralingen besloot, nadat zij haar huis verkocht had, om haar hele inboedel te doneren aan een alleenstaande moeder die door financiële problemen dreigde haar nieuwe huis niet te kunnen betreden.
Dit laat zien wat er gebeurt als we gunnen, delen en krachten bundelen!
Wil jij zelf ook iets betekenen voor iemand anders? Heb je tijd, talent of financiële middelen die je beschikbaar wilt stellen aan Stem zonder Gezicht, zodat wij SAMEN een einde kunnen maken aan armoede in Rotterdam? Neem contact met ons op!
In Rotterdam wonen 40.000 kinderen rond of onder de armoedegrens. In Rotterdam, Nederland, waar containers vol luxe goederen vanuit de hele wereld binnen worden gebracht, waar gebouwen van multinationals de skyline vormen, 40.000 kinderen rondom de armoedegrens. Vanessa, zelf net getroffen door een armoedeval, besefte wat dat betekent voor de ontwikkeling van al deze kinderen. Haar innerlijke stem riep: “Vanessa doe iets, ga voor deze kinderen staan.” Ze gooide haar leven over een hele andere boeg. Ze koos niet voor de makkelijkste weg maar wel de weg van haar hart. Nu wijdt ze haar leven aan het opkomen voor die 40.000 kinderen.
Deze bijzondere én ook zo ‘gewone’ vrouw heb ik tot nu toe twee keer persoonlijk ontmoet. Onze eerste ontmoeting was naar aanleiding van een speelgoed inzamelingsactie die ze had georganiseerd voor een van de armste gebieden in Rotterdam, IJsselmonde, en ik hielp een handje mee. Naderhand vertelde Vanessa over hoe mooi het uitdelen van het speelgoed was geweest. Ze was vooral geraakt door hoe bescheiden de kinderen – die thuis zelden tot nooit een cadeau krijgen – waren geweest in het kiezen en hoe ze aan hun broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes dachten om daar het speelgoed mee te delen. Ubuntu zit eigenlijk al van nature bij kinderen ingebakken.
Zo blij en enthousiast Vanessa was met de speelgoed-donatie tijdens onze eerste ontmoeting, anders was haar gemoedstoestand toen ik haar voor de tweede keer ontmoette. Sip, gefrustreerd en boos, om de systemen in Nederland waar ze tegenaan loopt als je kinderen wilt steunen die zorg en aandacht nodig hebben. “Steun, aandacht en zorg waar ieder kind op deze planeet toch recht op heeft?!” roept ze uit. Naderhand verontschuldigt ze zichzelf voor haar geuite frustratie en ik hoor de verontschuldiging. Maar Ubuntu gaat over ‘ik ben, omdat wij zijn, ik ben gefrustreerd, omdat wij gefrustreerd zijn’. In het systeem van armoedebestrijding en zorg voor kinderen ís boosheid en frustratie, het is een complex probleem. Vanessa, volgens mij voel je de boosheid en frustratie omdat wíj dat ook voelen.
Laatst las ik een artikel in de krant over de Nederlandse alliantie tegen kinderarmoede en vroeg me af of Vanessa ook bij de alliantie was aangesloten. Op LinkedIn, waar we elkaar op de hoogte houden van onze ervaringen en belevenissen, liet ze vol trots weten dat ze one-of-them was. Hoe blij was ik voor haar dat het haar gelukt was deze stap te zetten en ik feliciteerde haar en liet haar weten dat ik trots was op haar was. De reactie die ik toen van Vanessa kreeg vond ik zo warm, verbonden, wijs en zo Ubuntu: “In the end doen we het allemaal samen. Samen vormen we de schakels.” In die reactie klinkt zo duidelijk ‘ik ben omdat wij zijn.’ Ik bewonder haar vermogen haar hart te volgen en te geloven in het geheel, ook al is dat niet altijd de makkelijkste weg.
Kort hiervoor leerde ik door een interview met Annette Nobuntu Mul, over de wijsheid van ex-Robbeneiland-gevangene Dumisani Mwandla: “When we fight, …… we destroy their future”. Het waren de wijze woorden van een man die antwoord gaf op een vraag van Annette: “Hoe kan het dat u ons blanken niet haat?”. Terwijl hij eerst naar een blanke man wijst en daarna naar een groepje spelende kinderen geeft hij dus dit antwoord: “When we fight, …… we destroy their future”. De woorden zijn voor altijd in mijn hoofd gegrift en bij het contact met Vanessa raken ze me weer. Kinderen zijn de toekomst, het is aan ons ‘volwassenen’ het goede voorbeeld te geven. En dat is wat Vanessa laat zien. Vanuit haar hart zorg en aandacht geven aan kinderen, ze het gevoel geven dat ze er toe doen, dat ze er bij horen. Vanessa heeft gelijk als ze zegt “In the end doen we het allemaal samen. Samen vormen we de schakels”. We hebben elkaar nodig en elke bijdrage is er één. Want iedereen, arm, rijk, dik, dun, donker, blank, vrouw, man, oud of jong is, omdat wij zijn !
Deze website maakt gebruik van cookies om je ervaring te verbeteren tijdens het bezoek. De noodzakelijke cookies - nodig om de basisfunctionaliteiten van de website te laten werken - worden in je browser opgeslagen. We maken ook gebruik van third-party cookies voor analysedoeleinden. Deze cookies worden alleen in jouw browser opgeslagen als je daar toestemming voor geeft. Je hebt de mogelijkheid om deze cookies uit te schakelen. Het uitschakelen van deze cookies kan gevolgen hebben voor je browserervaring.
Zonder noodzakelijke cookies (bijvoorbeeld voor beveiliging) kan het goed functioneren van deze website niet gegarandeerd worden. Het kan zijn dat bepaalde inhoud daardoor onzichtbaar is of functionaliteiten niet werken.
Recente reacties